فناوری واقعیت افزوده ، فناوری نسبتاً جدیدیه که تو فارسی از اون با عباراتی مثل واقعیت اضافه شده یا واقعیت دستکاری شده هم یاد میکنن . به زبون ساده ، کار این فناوری اینه که تصاویری رو که از محیط واقعی و طبیعی اطرافش میگیره ، به جای اینکه مثل دوربین ، دقیقاً همون رو به شما نشون بده ، یه سری اطلاعات رو هم به شکل دیجیتالی و رایانه ای به اون تصویر اضافه کنه و بعد تصویر رو به کاربر نشون بده . مثلاً فرض کنید تو خیابون در حال قدم زدن هستید که یه اتومبیل توجهتون رو جلب میکنه و می خواید در موردش بیشتر بدونید . اگه این فناوری به شکل کامل پیاده سازی شده باشه ، کافیه دوربین تلفن همراهتون رو به سمت ماشین بگیرید تا نرم افزار مربوطه از روی عکس ماشین ، نوع اون رو تشخیص بده ، بره تو اینترنت دنبال اطلاعاتش بگرده و بعد اطلاعات جمع آوری شده رو روی همون تصویر اتومبیل بهتون نشون بده . از مارک و مدل و ابعاد و وزن گرفته ، تا هر جور اطلاعات فنی دیگه ای که در مورد اون ماشین باشه .

البته همونطور که گفتیم این فناوری میتونه کاربردهای خیلی زیادی داشته باشه که تو همین برنامه در موردشون صحبت می کنیم . اما بهتره اول ببینیم این سیستم چه جوری کار میکنه .
فناوری واقعیت افزوده بسته به اینکه روی چه دستگاهی و به چه شکلی استفاده بشه ، نحوه پیاده سازیش هم متفاوته . اما به طور کلی این سیستم از 3 بخش تشکیل شده .
بخش اول ، قسمتیه که وظیفه دریافت اطلاعات واقعی محیطی رو بر عهده داره . توی مثالی که زدیم ، وظیفه این بخش رو دوربین تلفن همراه انجام میده . چرا که دوربینه که از ماشین واقعی موجود ، عکس میگیره . اما این کار همیشه به وسیله دوربین انجام نمیشه . مثلاً اگه قرار باشه این فناوری برای نمایش اطلاعات یه مکان تاریخی به کار بره ، علاوه بر دوربین که عکس اون مکان رو میگیره ، سیستم موقعیت یاب جهانی یا همون جی پی اس هم به کمک دوربین میاد و با استفاده از مختصات جغرافیایی اون محل ، به سیستم برای فهمیدن اینکه اون محل ، چه مکانیه ، کمک میکنه .
بخش دوم ، وظیفش دریافت اطلاعات از بخش اول و تجزیه و تحلیل اون اطلاعات و تهیه اطلاعات مورد نیاز جهت اضافه کردن به تصویر واقعیه .
این بخش همه اطلاعاتی رو که بخش اول تهیه کرده دریافت میکنه و با جستجو تو منابع اطلاعاتی مختلف ، سعی میکنه تا اطلاعات مختلفی رو در مورد سوژه مورد نظر به دست بیاره . توی مثالی که در مورد اتومبیل زدیم ، پردازشگر تلفن همراه با استفاده از دسترسی به شبکه اینترنت ، وظیفه جمع آوری اطلاعات مورد نیاز رو بر عهده داره .
بخش سوم هم که خوب ، معلومه ، اون اطلاعات رو بهتون نشون میده .
خوب . حالا که با نحوه کار فناوری واقعیت افزوده آشنا شدیم ، ببینیم برای چه کارهایی میشه از این فناوری استفاده کرد .
خوب . حالا که با نحوه کار فناوری واقعیت افزوده آشنا شدیم ، ببینیم برای چه کارهایی میشه از این فناوری استفاده کرد . فقط قبل از اون بریم یه سری به نمایشگاه رسانه ی دیجیتال بزنیم و بر گردیم
خوب ، دیدیم که در واقعیت افزوده
تبلیغات ، یکی از اولین کاربردهای این فناوری بود . مثلاً یکی از این تبلیغات به این شکله که مثلاً توی روزنامه تصویری چاپ میشه که با نگاه کردن به اون چیزی ازش نمی فهمید . اما کافیه دوربین تلفن همراهتون رو که به این فناوری مجهزه ، روی این عکس بگیرید تا متوجه بشید ماجرا از چه قراره .
خیلی از شما ، دستگاه های موقعیت یابی رو که داخل خودروها نصب میشه ، دیدید . این دستگاه ها اگر چه خیلی مفید و کاربردی هستن ، اما در مقابل می تونن باعث بروز حوادثی هم بشن . چرا که کافیه راننده یه لحظه چشم از جاده برداره و به نمایشگر این دستگاه ها نگاه کنه تا حادثه ای ناگوار پیش بیاد . استفاده در سیستم موقعیت یاب خودروها ، یکی دیگه از کاربردهای فناوری واقعیت افزوده س .
این سیستم از لحاظ عملکردی تقریباً مشابه همون موقعیت یابهای عادیه . با این تفاوت که تو خودرو سیستمی تعبیه میشه تا نتایج به جای نمایشگر عادی ، روی همون شیشه جلوی خودرو به شکل شفاف نشون داده بشه تا دیدن اون نیازی به چشم برداشتن از جاده نداشته باشه . علاوه بر اینها این امکان وجود داره تا یه سری اطلاعات دیگه ، مثل عرض جاده و فاصله از خودروی جلویی هم روی شیشه نشون داده بشه .
صنعت پزشکی هم از این فناوری بی نصیب نمونده .
شبیه سازی عمل جراحی قبل از انجام واقعی اون یکی از کاربردهای فناوری واقعیت افزوده تو صنعت پزشکیه . یکی دیگه از کاربردهای این فناوری که امروزه تو بعضی از کشورها اجرا میشه ، به این شکله که وقتی قراره عمل جراحی روی فردی انجام بگیره ، تمام اعضا و جوارح داخلی فرد ، با استفاده از این فناوری روی بدنش نشون داده میشه . این تصویر شبیه سازی شده به جراح کمک میکنه تا با دقت خیلی بیشتری بتونه کارش رو انجام بده .
کاربردهای فناوری واقعیت افزوده اونقدر زیاده که اگه بخوایم به همشون یه اشاره کوتاه هم داشته باشیم ، باید چندین برنامه دیگه در موردش صحبت کنیم . خطوط تولید و مونتاژ کالا ، صنایع آموزشی ، استودیوهای فیلم سازی ، کارگاه های هنری و خیلی از جاهای دیگه میتونن استفاده های خوب و مفیدی رو از این فناوری داشته باشن . اما باید صبر کنیم تا گذر زمان نشون بده که این فناوری تا کجا میتونه جلو بره . شاید روی عینکهایی تولید بشن ، که با استفاده از اونها مشخصات هر چیزی رو که می بینید براتون زیر نویس بشه .